بخش دوم از گفتگوی ماهنامه سخن با سراینده صحرا کلانتری بررسی دفتر (خانه ام جایی است میان پوست و استخوان)
سخن1:
بینش اجتماعی در کار شما کارآزموده است و گفتمان بین شما و گرایش های
اجتماعی سبب ساز نگاه تازه ای در اجرا شود . درباره این موضوع بیشتر سخن
کنید؟
زیستن در اجتماع دارای سطوح مختلفی ست و درک هر انسانی از اجتماع
به میزان زیست حقیقی او در لایه های اجتماعی مستتر است، زیست حقیقی زیستنی
همراه با رنج و تفکر و آگاهی ست، هنرمند با نگاه موشکافانه ی خود می تواند
به برون ریزی غده هایی پنهان بپردازد و شاعر با کلماتش جراح اجتماع
پیرامونش است.
برای من زیست تجربی وعینی در لایه های اجتماعی مختلف موجب
شد تا بتوانم سکوت و فریاد را در هم بیامیزم و به صورت نسبی به ترکیبی
شخصی برای بیان این تناقض ها دست یابم و کلماتم خروجی برزخی ست که از هر
دوزخ و بهشتی گریزان است و این نگاه برزخی ست که در مواجهه با گرایش های
اجتماعی مختلف به قضاوت نمی نشیند و با نگاهی هرمنوتیک به موشکافی پیرامونش
می پردازد.
سخن2: نوع روایت در کار شما مستندوار است و عینیگرایی ویژه ای را نشانه شناسی دارید. این نگاه آوانگارد را لختی توضیح دهید؟
مستندوار
بودن روایت در کارهای من امری خودآگاه نیست، به طور مثال نوشتن در مورد
خاری تجربه نشده با خاری که بارها به مرحله ی تجربه رسیده است فضایی متفاوت
را می طلبد، با توجه به اینکه رشته ی تخصصی من کارگردانی سینما و فیلمنامه
نویسی ست و با هر آنچه به تصویر در آید سر و کار دارم، کلماتم نیز قابلیت
تصویری دارند و حتی قابلیت تصویر بر روی بوم نقاشی، اگر یک نقاش بودم
همزمان با شعر، شعر را بر روی بوم جاری می کردم، در جهانم همه چیز دارای
حرکت است و گویی کلماتم نابازیگران مستندی هستند که پایانی ندارد.
سخن3:
سلوک گفتار شما را در این دفتر با چند کارکرد می یابیم مانند داستان
روایی، گزاره مندی مفهوم ها و سمت یافتگی استعاره ها که خود نگاه و باوری
سوفیا سویافته است به نگرشی مدرن . درباره این ویژگی ها در معرفی اندیشه و
زبان کار خویش گزارش هایی دهید؟
یکی از مهمترین خصیصه های اشعارم لایه
دار بودن آنها از طریق فرمی خاص از زبان ورزی برای بیان مفهومی نامتدوال
است، زبان به موازات نوع روایت در هر شعر بیان متفاوتی می یابد و مواجهه با
زبانی لایه لایه و تو در تو خاصیت نوع روایتی ست که در لایه های سطحی به
غایت خود نمی رسد و این روایت غیر خطی ناگزیر به اعماق زبان می رود،
همانطور که آوایی از اعماق گودال روایتی پیچیده تر را نسبت به آوایی بیرون
گودال به همراه دارد